Yetersizlik hissi, birçok insanın hayatında karşılaştığı derin ve zorlayıcı bir histir. Bu his, bireyin kendisini eksik, yetersiz yahut başarısız hissetmesiyle ortaya çıkar ve ekseriyetle özsaygıyı zedeleyen bir tesire sahiptir.
Kişiler, bu hissi çeşitli alanlarda, örneğin yetenek, muvaffakiyet, toplumsal marifetler ya da genel ömür performansı açısından hissedebilirler. Sonuç olarak, kendilerini kıymetsiz, kıymetsiz yahut yetersiz görmek, toplumsal münasebetlerde daima bir reddedilme korkusu taşımalarına, tenkitler karşısında çok hassasiyet geliştirmelerine yol açabilir.
Uzmanlar, bu hissin, bireyin ömür kalitesini olumsuz istikamette etkileyebileceğini ve uzun vadede ferdî gelişimini engelleyebileceğini belirtmektedir.
Yetersizlik hissinin kökenleri çoklukla çocukluk yıllarına dayanır. Çocuklukta sıkça eleştirilmek, diğerleriyle kıyaslanmak ya da yüksek beklentilerle karşılaşmak, bu çeşit hislerin temellerini atabilir.
Ancak bu hisler yalnızca geçmişteki tecrübelerle hudutlu değildir; yetişkinlikte de farklı ömür şartları ve toplumsal baskılar bu duyguyu besleyebilir.
Psikolojik olarak, yetersizlik duygusu bireyde özgüven kaybına, toplumsal münasebetlerde telaşlara ve karar verme süreçlerinde zorluklara neden olabilir. Bu durum, bireylerin çok performans gösterme ya da sorumluluk almaktan kaçınma üzere sıhhatsiz başa çıkma metotlarına yönelmelerine sebep olabilir.
Bununla birlikte, yetersizlik hissiyle baş etmek mümkündür. Bu hissin doğal bir insan tecrübesi olduğunu kabul etmek, birinci adımdır. Kişinin kendine karşı şefkatli olması ve yanılgıları bir öğrenme fırsatı olarak görmesi, bu hissin tesirlerini hafifletebilir.
