İnsan, öfkesini yalnızca hissedip geçmekle kalmıyor; onu derin bir nefret, intikam hırsına dönüştürüp hayatını bu hisler etrafında şekillendiriyor.
Engellenme, haksızlık, aşağılanma üzere durumlarda öfkemiz, içsel güvensizliklerimizle birleşerek alevleniyor. Sevdiği tarafından terk edilen bir insan, yaşadığı acıyı adeta şahsî bir haksızlık ve aşağılanma olarak algılayabiliyor, bu öfkeyle uzun mühlet boğuşarak kendini tükenmiş hissedebiliyor.
Diğerleri ise öfkesini daha kısa müddet içinde atıp, yoluna devam edebiliyor. Trafikteki bir uyuşmazlıkta yalnızca küfür edenle, bıçaklı arbedeye karışanlar ortasındaki fark, öfkenin nasıl denetim edildiğini gösteriyor.
Öfkenin sanal ortamda süratle yayılması da başka bir tehlike. Araştırmalar, öfkeli toplumsal medya paylaşımlarının, bir kişinin takipçilerinin takipçilerine kadar yayılabileceğini gösteriyor. Toplumsal medya, öfkenin en süratli yayıldığı yerlerden biri haline gelmiş durumda.
Peki ya öfkesini dışarıya yansıtamayanlar? Bu şahıslar, sessizliğe gömülerek içsel bir çatışma yaşıyorlar. Tabir edilmeyen öfke, bedende fizikî rahatsızlıklar olarak kendini gösterebiliyor. Fakat öfkeyi yaratıcılığa dönüştürenler, bu duyguyu sanat ve öbür yaratıcı alanlarda kullanarak dünyayı daha katlanılabilir hale getirebiliyorlar.
Kendimizi muhakkak kümelerle tanımladığımızda, ötekileştirici bir ayrışma yaşanıyor. Bu ayrışma, varlığımızı sürdürmek ve kendimizi tabir etmek için öfke aracı haline geliyor. Lakin, kendimizi anlamak ve varlığımızı kabul ettirmek için hiçbir kategorizasyona muhtaçlığımız olmadığını unutmamalıyız. Öfke, şayet gerçek formda yönetilirse, dünyamızı güzelleştirecek bir güç olabilir.
