Bir bebeğin ağlaması, yalnızca bir rahatsızlık ya da muhtaçlık sinyali değil, birebir vakitte bir bağlantı formudur. Onu susturmak yerine, neden ağladığını anlamaya çalışmak gerekir.
Yale ve Harvard araştırmaları, uzun müddet görmezden gelinen ağlamaların bebeğin gerilim hormonlarını artırdığını ve beyin gelişiminde geri dönüşü olmayan tesirler yarattığını ortaya koyuyor. Ağlayan bir bebeği yalnız bırakmak, onun fizikî ve duygusal gelişimine ziyan verebilir.
“Bırak ağlasın, şımarır” yanılgısından vazgeçin
“Bebeği kucağa alırsan şımarır” söylemi artık eskimiş bir hurafeden ibaret. Araştırmalar, bebeklerin muhtaçlığına hassas halde yaklaşmanın onların inançlı bağlanma geliştirmesine yardımcı olduğunu gösteriyor.
Güven duygusu gelişen bir bebek, ileride hem daha bağımsız hem de duygusal olarak daha istikrarlı bir birey olacaktır. Unutmayın, bebekler şımarmak için değil, öğrenmek için ağlar.
Fizyolojik gereksinimlerin ötesini görün
Bebeklerin ağlaması yalnızca acıkma, alt ıslatma ya da uyku isteğiyle ilgili değildir. Ruhsal gereksinimleri da en az fizikî olanlar kadar kıymetlidir. Bebeğiniz korkmuş, yalnız hissetmiş ya da yalnızca kucağınızda inançta hissetmek istemiş olabilir.
Onunla sakin bir ses tonuyla konuşmak, göz teması kurmak ve sevginizi hissettirmek, kolay fakat güçlü bir yatıştırma tekniğidir.
Ağlamayı bir muhtaçlık olarak kabul edin
Bazen bebekler yalnızca rahatlamak için ağlar. Bu durum onların doğal bir muhtaçlığıdır ve ebeveynin şefkatli kollarında karşılandığında bir terapi üzere fonksiyon görür. Lakin bu, bebeği ağlamaya teşvik etmek değil, muhtaçlığını yanlışsız anlamak ve karşılamaktır. Ağlayan bir bebek, yalnızca sevgi ve inanç arıyor olabilir.
Sabırlı ve sakin kalın
Bebeğinizin ağlaması sizi çaresiz hissettirebilir lakin unutmayın ki onun en büyük muhtaçlığı sizin sakinliğinizdir. Sizin huzurlu gücünüz, onun da sakinleşmesine yardımcı olacaktır. Her ağlama, sizinle bebeğiniz ortasında bağ kurmak için bir fırsattır.